Weet jij wat een ‘etiquette’(spreek uit als het Nederlandse woord ‘etiket’) is? Ik denk het niet. Laat ik daarom eerst proberen het je uit te leggen. Een etiquette is een gewoonte, gebruik of ook wel een (beleefdheids)ritueeltje. En het leven zit er vol van! Als je elkaar de hand schudt omdat je je aan iemand voorstelt, is dat bijvoorbeeld een etiquette. Eten met ons mes in de rechterhand en onze vork in de linkerhand, ten minste als we ‘netjes’ eten, is ook een etiquette. En wat nou grappig is, de tennissport kent óók etiquetten. Zo hoorde het vroeger bijvoorbeeld dat je witte tenniskleding droeg als je ging tennissen. Als je naar oude tennisfoto’s kijkt zie je dat ook: alléén maar mannen en vrouwen in keurig witte truien, witte tennisrokken en witte tennisbroeken. Tegenwoordig kennen we die regel natuurlijk helemaal niet meer, want je weet, iedereen tennist in alle kleuren van de regenboog!
High five!
Vandaag wil ik eens stilstaan bij de etiquette in de tennissport die nog wel bestaat en eigenlijk best bijzonder is. Maar omdat we er zo aan gewend zijn zien we dat niet meer. Als jij ook al wedstrijden speelt ken je dit ritueel vast:
Wanneer de wedstrijd is afgelopen dan lopen de spelers naar het net en geven zij elkaar een hand. De verliezer feliciteert de winnaar en de spelers bedanken elkaar.
Maar waarom doen we dit nu eigenlijk, elkaar de hand schudden (of ‘high fiven’), feliciteren en bedanken? In de eerste plaats is het een aardig en sportief gebaar waarmee je laat zien dat de wedstrijd afgelopen is, alhoewel het heel soms voorkomt dat de spelers elkaar géén hand willen geven en dat is meestal omdat ze boos zijn na een ruzietje in de wedstrijd. Maar dat is (dus) nogal onsportief. Verder laat je met het handen schudden zien dat een tenniswedstrijd spelen natuurlijk in de eerste plaats een spelletje is en geen echt gevecht. Dat maak je zo óók duidelijk.
Bedanken?
Een andere leuke vraag die je bij dit ritueel kunt stellen is: waarvoor bedank je elkaar nu eigenlijk? Er is een Engelse tennisleraar, Mike Barell, die daar eens goed over heeft nagedacht. Ik heb met hem meegedacht en de leukste redenen van ons samen hieronder voor je op een rijtje gezet.
- Je bedankt je tegenstander omdat hij of zij met jou heeft willen spelen en tegen jou heeft willen strijden.
- Doordat je een wedstrijd tegen jouw tegenstander speelde heb je kunnen ontdekken wat je allemaal al kunt, maar ook wat je nog níet kunt en waar je dus nog op moet oefenen, zodat je een betere speler wordt. Dat is ook wel een bedankje waard!
- Als het goed is, dan hebben jullie je best gedaan om je in de hitte van de strijd sportief te gedragen. Eigenlijk verwacht je niet anders, maar je kunt elkaar hiervoor bedanken.
Leuk hè om dit gebruik uit de tenniswereld eens zo uit te pluizen? Kun jij misschien nog meer redenen bedenken waarom je elkaar na de wedstrijd bedankt? En weet jij nog een ander ritueel dat bij het spelen van een wedstrijd hoort?
Sophie Asberg