Ben jij in een wedstrijd wel eens de weg kwijt? Het is een beetje flauw dat ik het vraag hoor, want ik weet al dat het antwoord ‘ja’ is. Iedereen die wedstrijden speelt overkomt het namelijk. Het hóórt zelfs bij het spelletje. En het is nog leuk ook. Vooral als het je lukt om de weg terug te vinden. Maar dan moet je wel in de gaten hebben dát je bent verdwaald. En dat is niet altijd simpel. Klinkt dit je nog wat vaag in de oren? Lees dan eerst het verhaal over Knal. Praten we daarna verder! Knal is trouwens niet zijn echte naam hoor! Hij wordt door zijn tennisvrienden zo genoemd omdat hij heel erg kan knallen als hij lekker in zijn vel zit.
Knal stond in de kwartfinale van een sterk toernooi en was aan het inspelen tegen Faab, een jongen van precies zijn leeftijd. Nadat ze hadden getost en Knal had gekozen voor de service, begonnen ze aan de wedstrijd. Faab, een slimme speler, had al snel in de gaten dat hij niet met de harde ballen van Knal mee moest slaan. Want als hij dat zou doen kon hij het wel eens moeilijk krijgen. Dus zonder al te veel capriolen sloeg hij de ballen diep en ruim over het net terug. En wat gebeurde er? Knal, die niet zoveel geduld had, versloeg zich keer op keer. Hij kwam helemaal niet lekker in zijn spel. En binnen een wip stond hij met 4-0 achter. Knal baalde. ‘Als ik zo doorga ben ik over een kwartiertje alweer klaar met de wedstrijd’, mopperde hij. De games die volgden gingen niet veel beter. Elke kansje dat Knal kreeg, verprutste hij en tot zijn ergernis werd het 6-0 voor Faab. ‘Er lukt ook écht he-le-maal niks! Hoe kán dit nou?’, mopperde hij weer, terwijl hij naar de kant liep om op het bankje te gaan zitten.
Inmiddels waren er wat tennismaatjes komen kijken maar die kletsten meer met elkaar dan dat ze naar de wedstrijd van Knal keken. Hij voelde zich in de steek gelaten maar zei er niks van. Het maakte hem alleen maar nóg bozer. Faab stond ondertussen super ontspannen op de baan. Logisch, want Knal had nog niet veel tegenstand geboden. Ze begonnen aan de tweede set. En hoewel Knal zich had voorgenomen beter te gaan spelen, verliep deze niet veel anders. Nog steeds was hij ongeduldig en maakte hij véél te véél fouten. Bij een 4-1 achterstand stond het huilen hem nader dan het lachen. Hij draaide zich om naar het hek en terwijl hij zijn tranen wegslikte dacht hij: ik ga stoppen met deze rotwedstrijd, dit is echt zó erg!
Knal worstelde en mopperde nog even door, maar dat hielp natuurlijk allemaal niks, en al gauw was het potje afgelopen. Chagrijnig slofte Knal naar het net en feliciteerde Faab met een slappe hand. Bah, wat had hij slecht gespeeld. Hij had helemaal niet het gevoel te hebben getennist!
En nu praten wij weer verder. Wat denk je, was Faab écht de sterkste speler of was Knal misschien de weg kwijt? Ik denk sowieso het laatste. Hij was ver weg van waar hij moest zijn: met zijn beide voeten op de tennisbaan om puntje voor puntje zijn wedstrijd te spelen.
Maar wáár was hij dan wél? In zijn hoofd, bezig met allerlei zaken die hem niet hielpen om goed te tennissen. Hij dacht vooral aan zijn slechte spel, verliezen, zijn ongeïnteresseerde vrienden en zelfs aan stoppen! En daarbij voelde hij zich ook nog eens hartstikke boos en gefrustreerd. Héél begrijpelijk natuurlijk, maar hij was wel flink verdwaald! En wat belangrijk is, Knal had dit niet echt in de gaten.
Wat had Knal nu kunnen doen om zijn boosheid en negatieve gedachten van zich af te schudden om uiteindelijk weer de weg terug te vinden naar het spelen van een goede partij? Ik heb wel een idee maar dat verklap ik je nog niet. Ik denk dat het een interessante puzzel voor jou is om eens over na te denken. Want als je zelf ontdekt wat jou op de baan helpt als je in de knoop zit, dan ga jij je wedstrijden steeds beter spelen en vaker winnen. Vraag eventueel je leraar om hulp.
Succes, en tot de volgende blog!
Sophie
Sophie Asberg
