In deze blog wil ik eens met je stilstaan bij één van de belangrijkste ingrediënten die je nodig hebt als je ergens héél goed in wil worden. In tennis bijvoorbeeld, of in een andere sport. En dat is: PLEZIER! Dat je écht plezier hebt in wat je doet. Een Nederlandse tenniscoach zei daarover eens:
“Als je ergens in wilt uitblinken, dan moet je er vooral plezier in hebben.”
En daar heeft ze natuurlijk helemaal gelijk in. Heb je geen plezier? Dan hang je vroeg of laat je racket aan de wilgen, of raak je je voetbal niet meer aan, om maar eens wat te noemen. Op zich is dat natuurlijk helemaal niet erg, maar soms toch een beetje jammer.
Laten we eens filosoferen over 'plezier'.
Wat is plezier?
Want wat is nu eigenlijk plezier? Plezier is vooral een gevoel. Ik denk dat je plezier hebt als je voelt dat je het leuk vindt waar je mee bezig bent, als je zin hebt om het te gaan doen en opwinding en vreugde ervaart als je eraan denkt. Wat natuurlijk niet hoeft te betekenen dat het áltijd lachen, gieren, brullen moet zijn om plezierbeleving te hebben. Als het basisgevoel maar goed zit, daar gaat het om!
Géén plezier
Wanneer heb je nu géén plezier? Volgens mij heel simpel: als je voelt dat je het niet leuk (meer) vindt wat je doet. Als je bijvoorbeeld steeds teveel druk en spanning ervaart bij het sporten, er andere dingen zijn die je veel liever doet of, wat óók voorkomt, als je iets doet voor het 'plezier' van een ander, bijvoorbeeld je ouders of je trainer(s). Dit laatste overkwam Roderik, een tennisspeler die ooit op weg was naar een profcarrière. Hij speelde vooral omdat zijn vader heel graag wilde dat hij supergoed zou worden, misschien zelfs dus wel prof. Maar zelf wilde Roderik dat in zijn hart helemaal niet. En uiteindelijk trok hij dan ook aan de bel na eerst een poos met een knagend rotgevoel te hebben rondgelopen. Helaas wel op een heel ongelukkig moment, namelijk toen hij op Schiphol stond, vlak voor vertrek naar Spanje om daar zijn eerste internationale toernooien te gaan spelen. “Ik wil niet! Ik ga niet! ” had hij plotseling naar zijn ouders geschreeuwd toen hij al bijna op weg was naar de gate. Zijn vader was woedend geworden en had geprobeerd Ro te overtuigen toch te gaan. Maar Roderik hield voet bij stuk; hij wilde niet en hij ging niet! Thuis teruggekeerd, was hij daar helaas niet langer welkom, want zijn ouders waren op zijn zachtst gezegd met deze 'verrassing' van Roderik niet blij.
Heftig hè ? Zo verkeerd kan het dus gaan als je geen plezierbeleving meer hebt in wat je doet en toch doorgaat. Natuurlijk voelde Roderik zich heel verdrietig, maar hij was vooral opgelucht en trots dat hij voor zichzelf was opgekomen, naar zijn gevoel had geluisterd en wél zijn eigen keuze had gemaakt om te stoppen met zijn carrière. Echt een grote doorbraak in zijn leven en een enorme levensles. Gelukkig liep het ook nog goed af, want hoewel het een tijdje duurde, herstelde de relatie met zijn familie zich na verloop van tijd óók weer.
Wanneer heb jij plezier?
Nu een opdrachtje voor jou om deze blog mee af te sluiten. Bedenk eens voor jezelf wat jij zo leuk vindt aan tennissen. Wanneer heb jij nu écht plezier? Hoe voelt dat? Waar voel je dat? Schrijf het eventueel op in een schriftje.
Tot de volgende blog! Sophie
Sophie Asberg
