Als je een tenniswedstrijd speelt, dan doe je dat helemaal alleen. Tenzij je aan het dubbelen bent natuurlijk, want dan heb je een dubbelmaatje. Maar singelen doe je dus in je uppie, met jezelf en tegen je tegenstand(st)er (gezellig publiek langs de kant dat voor jullie klapt en jullie aanmoedigt is natuurlijk wel altijd welkom!).
'Ja, ...en? Daar vertel je me niks nieuws!' Denk je nu misschien. Maar dan zeg ik: 'Misschien wéét je het wel, maar doe je het ook? Speel jij jouw potje écht zelf? Want toen ik een aantal jeugdtoernooien bezocht om naar jullie te kijken, zag ik namelijk regelmatig iets anders. En heel eerlijk gezegd werd ik daar niet erg blij van.
Wat zag ik?
Wat zag ik dan precies? In de eerste plaats een heleboel spannende en sportieve wedstrijden natuurlijk. Maar het viel me óók op dat sommigen van jullie ouders je tijdens het spelen van je potje voortdurend proberen te helpen. Met name op momenten dat het even niet zo lekker gaat. Bij veel foute ballen bijvoorbeeld, onenigheid met je tegenstander of als je van frustratie een traantje moet laten. En als gevolg daarvan, zag ik jullie op dat soort momentjes of tussen de rally's door, steeds naar hulp zoeken bij je vader of je moeder (gebaren, oogcontact). Oók weer begrijpelijk want een beetje steun als je het moeilijk hebt is best fijn. Maar om op mijn vraag van hierboven terug te komen, speel jij jouw wedstrijd dan zélf? Nee, toch? En dat is wél de bedoeling!
Niet vrolijk
En waarom werd ik er niet vrolijk van? Omdat het contact tussen jou en je ouders dat ik hierboven beschrijf, niet tijdens wedstrijdjes thuishoort. Het kan namelijk leiden tot onsportieve situaties, de sfeer van gezonde strijd en plezier verdwijnt én, heel belangrijk, jij schiet er uiteindelijk niets mee op.
Van alle tijden
Laat ik er nog eens wat dieper op ingaan. Dat je vader en je moeder je graag willen helpen bij je sportieve prestatie en je zelfs willen beschermen als ze zien dat je het moeilijk hebt, is heel begrijpelijk (én van alle tijden!). Want ja, jou zien knoeien, mopperen of zelfs verliezen is gewoon niet fijn.
Winnen is niet belangrijk
Maar, is verliezen erg? Of anders gezegd, is winnen belangrijk? Nee! Ik begrijp natuurlijk dat je wil winnen (en jouw ouders óók voor jou). En daar is op zich niks mis mee. Want winnen geeft een fijn gevoel en het hoort bij het spelen van een tenniswedstrijd. Maar toch, het resultaat van jouw potje doet er uiteindelijk niet toe! Wat op jouw leeftijd en niveau vooral telt is dat je plezier hebt op de baan, waar óók bij hoort, het klinkt misschien vreemd, dat je af en toe baalt van een moeilijke tegenstander of je eigen spel.
Hulp maakt niet sterk
Door jou (nu) tóch voortdurend te steunen, zodat je (misschien?) wint, helpen jouw ouders je uiteindelijk óók niet als tennisser. Want als je steeds maar wordt geholpen bij jouw 'tennisprobleempjes' of als een ander ze zelfs voor je oplost, dan leer je niet om het zelf te doen. En je begrijpt, daar word je geen betere speler van en ook geen sterker mens.
Gesprek met je ouders
Als jij je nu in het plaatje wat ik hierboven beschrijf herkent, en je het graag wil veranderen omdat je een betere tennisser wil worden, probeer dan eens met je ouders te praten. Misschien gaan zij daardoor iets anders doen als je een wedstrijd speelt.
Wat zou je tegen ze kunnen zeggen? Of: wat zou je het liefst zeggen? In mijn volgende blog help ik je als dat nog nodig is een beetje op weg, maar probeer het eerst eens zelf te bedenken!
Succes & Tot de volgende blog! Sophie
P.S. Een leuke blog om nog eens terug te lezen is 'Laatste kans domoor!', een echt gebeurd verhaal over een bemoeimama!
Sophie Asberg