De ATP- en WTA Tour liggen tot 3 augustus stil. Daarom blikken we op Toptennis.tennis.nl tot die tijd wekelijks terug op een Nederlands hoogtepunt bij een toernooi dat deze periode gespeeld had moeten worden.
Maandag 29 juni zou Wimbledon van start moeten zijn gegaan. Maar helaas draaide de coronapandemie de poorten aan de Church Road op slot.
Een dagje Wimbledon is voor iedere bezoeker al magisch. Laat staan als je er twee weken mag spelen en met een titel vandaan komt. Het meest prestigieuze tennistoernooi te wereld winnen schijnt zelfs de makkelijkste manier te zijn om lid te worden van de All England Lawn Tennis Club.
In het enkelspel was in 1996 Richard Krajicek de gelukkige (daar op 7 juli meer over op deze site). In 1998 maakten Jacco Eltingh en Paul Haarhuis hun carrière compleet door in een ultieme laatste poging The Championships op hun naam te schrijven.
Samen wonnen Haarhuis en Eltingh voorafgaand aan Wimbledon de Australian Open (1994), Roland Garros (1995 en 1998) en de US Open (1994). De titel in Zuid-West Londen liet voor hun doen lang op zich wachten en werd in de laatste maanden van hun gezamenlijke carrière bereikt.
Eltingh had namelijk aangekondigd dat 1998 zijn laatste jaar op de tour zou zijn.
Hij startte het jaar succesvol met dubbelwinst in Australië. Echter deed hij dat niet aan de zijde van zijn vaste maatje Haarhuis, want de Eindhovenaar was thuis achterbleven om bij de geboorte van zijn kind te zijn. Het was de Zweed Jonas Björkman die Eltingh vergezelde naar de titel Down Under.
Een paar maanden later in Parijs stond Haarhuis weer aan de vertrouwde linkerzijde van Eltingh. De hernieuwde samenwerking leverde op Roland Garros een tweede eindzege op. Het duo pakte daarmee de eerste plaats op de wereldranglijst en voerde dat jaar het dubbelschema op Wimbledon, dat een paar weken later van start ging, aan.
In hun laatste optreden aan de Church Road moest het gebeuren voor Nederlands succesvolste koppel. Maar dan moest het wel zand in de Australische machine Woodford/Woodbridge strooien. De Woodies waren immers sinds 1992 ongeslagen op het heilige gras. In de finale van 1997 rekende het Australische duo in de finale nog in vier sets af met Haarhuis en Eltingh.
Een jaar later waren de Nederlanders de topseeds en Mark Woodford en Todd Woodbridge als tweede ingeschaald. De gedroomde eindstrijd mondde uit in een marathongevecht. De Woodies pakten met 6-2 overtuigend de openingsset. Haarhuis en Eltingh vochten zich vervolgens met 6-4 en 7-6 naar een 2-1 voorsprong. De vierde set ging met 7-5 nipt naar Woodford en Woodbridge, waarna het vijfde en beslissende bedrijf iedereen op het puntje van hun stoel in het stadion of voor de televisie liet zitten.
Woodford en Woodbridge die de afgelopen vijf jaar oppermachtig waren en telkens als winnaars het prachtige centre court verlieten, keken bij 9-8 op hun eigen service tegen een Championship Point aan. Alleen nu voor hun retournerende tegenstanders.
En wat er toen gebeurde… is prachtig vastgelegd door de camera van Henk Koster.
Eltingh en Haarhuis completeerden in de eerste week van juli hun carrière Grand Slam. ‘Deze titel is het absolute hoogtepunt in onze carrière’, jubelden de twee na afloop in koor. Samen wonnen ze dat jaar in totaal negen titels, waaronder het wereldkampioenschap.
Eltingh behaalde in totaal 44 dubbeltitels, waaronder zes Grand Slams. De teller voor Haarhuis is op 54 geëindigd. Op zijn erelijst prijken ook zes majors.
Voetsporen
Nooit meer zou een succesvoller Nederlands dubbelduo opstaan. Wel wist Jean-Julien Rojer op Wimbledon in de voetsporen van Haarhuis en Eltingh te treden.
De Curaçaoënaar schreef vijf jaar geleden samen met Horia Tecau Wimbledon op zijn naam. Waar het voor Eltingh zijn laatste Grand Slamtitel betrof, was het voor Rojer zijn eerste op het hoogste podium. Hier zou in 2017 de US Opentitel bijkomen.
Bekijk hieronder de samenvatting van de Wimbledonwinst van Rojer en Tecau.