Een ontboezeming: ik kijk ’s avonds geen journaal meer en ook geen Beau of Op1. Ik weet wat er gebeurt in de wereld, maar hoef ’s avonds niet nog een keer alles over mutaties te horen, of welke bedrijfstakken er kapot gaan. Ik weet dat het er is, maar vanaf 19 uur steek ik mijn kop in het zand. Waarom? Ik wil gewoon kunnen slapen. En als ik dat doe, slaap ik prima. ’s Avonds vertoon ik struisvogelgedrag.
Ik puzzel, ik lees, kijk een film en doe spelletjes. De puzzel van Kiki heb ik al af. Ja, naast het boek van Kiki is er nu ook een puzzel. Aanrader trouwens en online te koop o.a. bij Blokker, 1000 stukjes. Twee avonden over gedaan. Ik lees nu het laatste boek Soms is alles wel eens waar van Toon Gerbrands, de algemeen directeur van PSV en tevens de schoonvader van mijn collega bij de afdeling Leraren.
Wij hebben thuis onze eigen bubbel gecreëerd, inclusief de jongens die thuis zijn. Allemaal werken en studeren vanaf de thuisplek. Uurtje werken, dan een uurtje wandelen; het ‘nieuwe werken’ dus. Alleen onze middelste zoon Friso heeft dikke pech. Stapte tijdens het wandelen op een boomstronk en scheurde twee enkelbanden. Hij had zich helemaal gericht op een tussenjaar met veel reizen, maar ja, daar is natuurlijk ook al niets van terecht gekomen en nu dit ook nog. Ik heb wel met ’m te doen.
Ik heb al eerder gezegd dat ik te doen heb met de ouderen, maar dat heb ik ook met jongeren. Ik zie het aan mijn eigen kinderen inmiddels ook, beetje moedeloosheid, beetje fatalistisch. Dit is toch een heel ander studentenleven dan ze zich hadden voorgesteld. En als je nu je jaar heb gehaald, komt dat niet meer terug; je gaat in je derde jaar geen ontgroening meer doen.
In het werk zie ik dat natuurlijk ook; (jonge) spelers die nog geen idee hebben hoe de toernooikalender er komend jaar uit gaat zien. De rollers die voorlopig helemaal niets hebben en die eigenlijk al een jaar nauwelijks inkomen hebben. Maar ook de profs die niet kunnen oogsten, terwijl ze hun optimale leeftijd hebben. De enige troost is dat iedereen wereldwijd in hetzelfde schuitje zit.
Zelf heb ik mijn eigen manier ontwikkeld om er mee om te gaan. Ook mijn leven wordt privé en zakelijk door corona beheerst en ook ik begin er na acht maanden zeven uur per dag ‘Teamsen’ moe van te worden. Sowieso zijn de wintermaanden, zelfs voor mij als naïeve positieveling, nooit de meest opbeurende maanden en kan ik daarin neerslachtig worden.
Daarom heb ik voor mezelf kaders gesteld waar ik dagelijks aan wil voldoen, ondanks alle beperkingen: ik bel mensen die ik lang niet heb gesproken, werk dagelijks mijn mailbox bij, reageer binnen het uur op vragen die ik krijg, sport iedere dag minstens anderhalf uur en doe elke dag iets extra’s voor de mensen die bij me wonen. Als ik daaraan heb voldaan, heb ik aan het eind van de dag toch een gevoel dat ik iets heb bereikt.
Tuurlijk is er een hoop vervelend; geen of beperkte trainingen op het Nationaal Tennis Centrum, geen reizen, geen centrale trainingen, geen jeugdtoernooien, geen Junioren Tour, geen rolstoeltoernooien, onzekerheid over de datum van het ABN AMRO WTT en een NK voor rollers en profs achter de schermen. Op zich fijn dat het kon natuurlijk, maar toch niet zoals je het zou willen. Allemaal ontzettend vervelend dus, zowel voor de topsporter, maar natuurlijk ook voor iedereen die thuis moet werken. Hoe kun je gas geven met de kids om je heen?
Toch is het een kwestie van accepteren, en hoe clichématig ook: accepteren is volgens mij de enige stap voorwaarts. Het houdt mij in ieder geval in balans: mailbox leeg, gesport, gewandeld, oude documenten gelezen: oké, het is weer een mooie dag geweest. En dan ben ik ’s avonds blij.
Eigenlijk ben ik in deze rare tijd maar van één ding overtuigd: de ‘flexibele’ die bereid is tot aanpassen, die gaat overleven en is straks het meest succesvol als alles weer normaal wordt.
En verder? Bij mij thuis is het een soort Ark van Noah aan het worden. Het begon met twee zwarte poezen die zomaar kwamen aanwandelen en zijn blijven wonen en sinds kort hebben we spontaan twee pauwen in de tuin. Daarnaast zijn er natuurlijk regelmatig zwijnen op bezoek. Noah had toch een baard? Misschien dat ik die ook eens moet laten staan.
Rest me iedereen een gezond en sportief 2021 te wensen, gezond met een hoofdletter G. En blijf sporten, hoeft niet op de grens, maar beweeg! Dat is cruciaal voor je weerstand.