De ATP- en WTA Tour liggen in ieder geval tot 13 juli stil. Daarom blikken we op Tennis.nl tot die tijd wekelijks terug op een Nederlands hoogtepunt bij een toernooi dat deze periode gespeeld had moeten worden.
Veel Nederlanders hebben een speciale band met Barcelona. Vakantiegangers, voetballers of overwinteraars weten al decennialang hun draai aan de Costa Brava te vinden. Dat gold in 1994 ook voor Richard Krajicek die na vijf maanden blessureleed zijn opwachting bij het graveltoernooi in Catalonië maakte. De Hagenaar verraste vriend, vijand én zichzelf door op zijn minst geliefde ondergrond voor de neus van de echte gravelspecialisten de titel van het ATP 500-toernooi te grijpen.
Door de toernooioverwinning op de Real Club de Tenis Barcelona 1899 (de oudste club van Spanje, opgericht in 1899) had Krajicek al op 22-jarige leeftijd vijf toernooizeges op vier verschillende ondergronden geboekt. In totaal won de voormalig nummer vier van de wereld in zijn loopbaan 17 titels, waarvan zeven op hardcourt, zes op tapijt, drie op gras en één op gravel.
Die ene op het gemalen baksteen kwam misschien wel het meest onverwacht. Niet alleen omdat de 1.96 meter lange serve-en-volley-specialist het beste uit de voeten kon op snellere ondergronden, maar ook omdat hij vijf maanden aan de kant stond met ontstoken pezen in zijn knieën voordat hij in Barcelona deelnam.
Krajicek maakte in Barcelona zijn rentree op de wedstrijdbaan met als doel zijn spel en knieën te testen. Die ontspanning zorgde er mede voor dat hij de hele week geen set hoefde af te staan. Zelfs niet aan de beste gravelspeler van dat moment en regerend Roland Garroskampioen Sergi Bruguera (7-5 6-3) en in de finale, die om drie gewonnen sets ging, tegen graveltijger Carlos Costa (6-4 7-6(6) 6-2).
‘Ik voel me nu heel lekker op de baan. Misschien is dat het voordeel van die vijf maanden afwezigheid geweest. Ik ben over dingen na gaan denken en speel nu veel meer relaxed. Die denkwijze moet ik nu vast proberen te houden, positief blijven en plezier houden in het spel’, liet Krajicek na zijn zege in de kwartfinale op Bruguera optekenen in de Volkskrant.
De maanden afwezigheid van de tour besteedde Krajicek niet alleen aan het genezen van zijn knieën, maar ook aan het vernieuwen van zijn backhand.
Krajicek die zijn backhand tot dan toe veelal met slice speelde kwam nu ook met topspin vanuit die hoek voor de dag. ‘Een backhand als Costa leer ik nooit, maar een topvijfspeler moet meer in zijn mars hebben dan een slice backhand’, vertelde hij vanuit Barcelona aan het ANP.
Hiermee gaf Krajicek meteen aan dat hij grote doelen voor zichzelf had gesteld. De destijds mondiale nummer 24 wilde zo snel mogelijk naar de toptien om vervolgens door te stoten naar de topvijf inclusief een Grand Slamtitel. En zo geschiedde. Twee jaar later won Krajicek Wimbledon en in 1999 was hij de op drie na beste speler van de wereld.
Dubbelsucces
Door de jaren heen was er bij de Barcelona Open ook veel Nederlands dubbelsucces.
De meest in het oog springende zegereeks is misschien wel die van Jesse Huta Galung en Stephane Robert. Het Nederlands/Franse duo werd in 2014 als lucky loser toegevoegd aan het hoofdschema, maar wist gerenommeerde koppels als Fognini/Melzer (halve finale 6-2 6-0) en Nestor/Zimonjic (finale 6-3 6-3) overtuigend te verslaan.
Bekijk hieronder het matchpoint.
Paul Haarhuis zegevierde zelfs tweemaal op het Spaanse gravel. In 1999 verdedigde de Eindhovenaar zijn dubbelspeltitel aan de zijde van Yevgeni Kafelnikov, die hij een jaar eerder won met Jacco Eltingh.
Tom Okker was in 1973 samen met Ilie Nastase de beste in het dubbelspel.
