Hij stond al jaren bekend als een begenadigd talent. Als tiener hoorde hij bij de top van de junioren. Maar waar generatiegenoten als Andrey Rublev, Alexander Zverev en Taylor Fritz ook bij de profs de top15 wisten te bereiken, heeft Tim van Rijthoven nog steeds een lange weg te gaan.
De inhaalrace lijkt te zijn ingezet door de 25-jarige Brabander. In juni wist hij tot ieders verbazing Libéma Open op zijn naam te schrijven. Onderweg naar de titel rekende hij onder anderen af met Fritz, Felix Auger-Aliassime en nummer één van de wereld Daniil Medvedev.
Voor de buitenwacht een daverende verrassing. Voor zijn concurrenten echter niet. Zij weten allemaal hoe goed Van Rijthoven kan tennissen. Niet voor niets reikte hij tot de 13de plaats op de wereldranglijst voor junioren en schopte hij het destijds tot de kwartfinale op Wimbledon, waar Rublev hem afstopte.
Op zijn zeventiende behaalde Van Rijthoven zijn eerste ATP-punt en lag hij op koers voor een mooie carrière. Totdat het blessurespook om de hoek kwam kijken. In de nieuwste editie van TENNiS Magazine legt hij uit waar hij zoal mee heeft moeten omgaan.
‘De ellende begon toen ik nog net geen 18 jaar was. Toen heb ik een jaar lang gelopen met een golfelleboog. Ik kon niet serveren en eigenlijk alles wat aan de forehandkant zat kon ik niet doen. Ik heb een goed jaar niet kunnen tennissen en trainde alleen fysiek. Daarna heb ik een jaar wel kunnen spelen, voordat de liesproblemen begonnen, bizar genoeg aan beide kanten. Bij het stappen of het optillen van mijn been kreeg ik een stekende pijn. Daar heb ik een maand of acht mee gelopen. Toen kon ik eventjes op en af de baan op, totdat ik spasmes kreeg aan mijn middenrug. In de eindbeweging van mijn service kwam ik dan vast te zitten en kon ik niet meer naar links of rechts bewegen. Dat kwam op een gegeven moment heel vaak terug, waardoor ik soms kon spelen en dan weer anderhalve week niet en dan weer wel, enzovoorts. Vervolgens viel ik op mijn pols. Ik heb toen maanden gewacht met een operatie, denkende dat het met oefeningen wel zou herstellen. Een second opinion wees uit dat er een scheurtje in een band zat. Na de operatie en een tijd in het gips was ik weer negen maanden verder zonder een bal te raken.’
Als u bij het lezen van deze waslijst denkt dat dit nog niet genoeg was…
‘Drie jaar geleden kreeg ik ook nog last van hele koude vingers aan mijn rechterhand. Mijn pink, ringvinger en middelvinger voelde ik tijdens het tennissen gewoon niet meer. Die werden ijskoud en kregen geen bloed meer. Daarbij begon heel mijn arm pijn te doen. Ook daar heb ik lang mee doorgespeeld, wat niet slim was. Wat bleek: een aftakking van een slagader was verwijd en beschadigd geraakt. Elke keer bij het slaan van een service, knelde het een beetje af en werd het vervolgens weer wijd en spoot het trombose naar mijn hand. Op een gegeven moment werd de situatie zelfs levensbedreigend. Als ik daar niets aan had gedaan, had het ook naar mijn hart kunnen schieten. Ik heb mazzel gehad dat het goed is afgelopen. Ook dat werd verholpen met een operatie, waarbij de aftakking van de slagader werd dichtgeknoopt zodat er niets meer doorheen kon. Het bloed vindt dan een andere weg naar de hand toe. Zodoende lag ik er weer maanden uit. Probeer dan maar eens het goede wedstrijdritme te vinden.’
(Tekst gaat verder onder de foto.)
Dat goede wedstrijdritme heeft Van Rijthoven in 2022 gevonden. Zes jaar na zijn eerste en dan toe enige wedstrijd op het hoogste ATP-niveau won hij maar liefst acht wedstrijden op rij. Na zijn zegereeks in Rosmalen reikte hij tot de vierde ronde op Wimbledon. Niemand minder dan latere toernooiwinnaar Novak Djokovic was ervoor nodig om hem af te stoppen. Van Rijthoven toonde zich aan de wereld door op Centre Court een set af te snoepen van de zesvoudig kampioen.
Helaas waren op Wimbledon geen punten voor de wereldranglijst te verdienen. Anders was Van Rijthoven als een komeet de top100 binnengevlogen. Nu strandde hij na zijn knappe prestatie op de drempel - van deze voor veel tennissers bijzondere mijlpaal - op plek 101. Maar het zal niet lang meer duren voordat hij zich voegt bij Botic van de Zandschulp en Tallon Griekspoor bij de beste honderd tennissers van de wereld.
KNLTB-coaching
Sinds dit jaar heeft KNLTB-coach Igor Sijsling het stokje overgenomen van Paul Haarhuis. De Davis Cupcaptain stond Van Rijthoven bij in de moeilijke jaren van zijn loopbaan. ‘Dat was een hele fijne samenwerking. In die jaren hamerde Paul er vooral op dat voor mij veel wedstrijden spelen belangrijk was, omdat ik zo weinig had gespeeld in de jaren daarvoor. Hij wilde het liefst dat ik week in week uit wedstrijden speelde. Dat lukte niet helemaal, omdat ik weer veel geblesseerd raakte. Alle credits voor Paul, die gewoon bij me is gebleven en door bleef pushen in de moeilijkere tijden waarin ik het niet meer zag zitten. Hij heeft er altijd gestaan voor me', vertelt Van Rijthoven in TENNiS Magazine.
Over zijn huidige KNLTB-coach Sijsling vervolgt Van Rijthoven: 'Hij heeft veel van mijn concurrenten zien spelen. Veel gasten waar je tegen tennist zijn 30, 32 jaar. Die jongens kent hij dus goed. Hij weet vaak goed wat mijn tegenstanders niet fijn vinden en wat ze doen op bepaalde momenten in de wedstrijd. Heel veel meer informatie heb ik niet nodig voor een wedstrijd. Als Igor iets zegt, zijn het de juiste dingen.'
Door zijn successen dit jaar is Van Rijthoven verzekerd van plaatsing voor de Grand Slamtoernooien. Hij zal eind augustus zijn opwachting maken op het hardcourt van de US Open. Zijn ijzersterke service, krachtige forehand en sterke slice backhand maken hem vooral op snellere ondergronden gevaarlijk.
Er komen mooie tijden aan voor Van Rijthoven. Laat het hardcourtseizoen maar beginnen!
