Sam Schröder behoort tot de absolute wereldtop. De rolstoeltennisser uit Limburg won in januari voor de vierde keer op rij de Australian Open in de quads. In totaal prijken er zeven Grand Slamtitels op zijn erelijst. Hij is de huidige nummer twee van de wereld achter Niels Vink, maar voerde ook al eens de mondiale ranglijst aan.
Tennis is voor iedereen een moeilijke sport om te leren. Voor de nu 25-jarige Schröder was die uitdaging als kind zelfs nog iets groter. Hij kan zijn racket namelijk niet zelfstandig vasthouden, waardoor hij met een brace om zijn pols speelt waar het slaghout stevig aan vast is gemaakt.
‘In de jeugd heb ik meerdere sporten geprobeerd, zoals rolstoelbasketbal, hockey en handbike. Ondanks dat ik niet meteen heel goed was in tennis, vond ik het wel meteen het leukste om te doen. In het begin was ik al blij dat ik de bal kon raken. Ik mis namelijk de meeste vingers dus mijn uitdaging om te tennissen was heel groot. Een racket gewoon vastpakken gaat niet. De oplossing? Het racket maakte ik in het begin met een rol tape vast aan mijn hand. Nu gebruik ik een brace.’
Het toont aan dat Schröder in het bezit is van een flink portie doorzettingsvermogen. Een heel goede eigenschap voor een topsporter.
‘Voor mij was tennis in eerste instantie een uitlaatklep. De frustratie die ik had vanwege mijn beperking, die kon ik er uit slaan. Ik vond het bovendien leuk om te zien dat ik vooruitging en dat motiveerde mij enorm. Inmiddels leef ik voor deze fantastisch mooie sport. Het geeft me energie.’
De linkshandige Limburger heeft van zijn hobby zijn beroep kunnen maken. Al is het prijzengeld voor de rolstoeltennissers niet te vergelijken met de valide spelers. ‘Ik speel ongeveer 16 toernooien per seizoen. Dat betekent dat ik meer dan de helft van het jaar in het buitenland ben. Het prijzengeld is op de reguliere toernooien vaak niet genoeg om uit de kosten te komen. Een finale halen of een finale winnen maakt daarin een groot verschil.’
‘Tennis geeft mij de mogelijkheid om nieuwe mensen en culturen te leren kennen. De Grand Slams bieden een groot podium om rolstoeltennis te laten zien. Als je in zo’n stadion speelt met duizenden mensen op de tribune is dat toch wel heel bijzonder. Wij kunnen net als de valide spelers ook goed tennissen. Het is natuurlijk anders, maar in de essentie blijft het tennis. Ik hoop zoveel mogelijk mensen te inspireren.’
Inspireren doet Schröder zeker. Hij is een toonbeeld van waar een wil is, is een weg. In zijn laatste schooljaar kreeg Schröder de diagnose darmkanker. Hierdoor kon hij een tijd niet tennissen en naar school. ‘Ik besef dat de mogelijkheden die ik in het leven heb niet vanzelfsprekend zijn. Door de darmkanker die ik heb gehad is het ontzettend belangrijk om te blijven genieten van wat ik heb en wat ik doe. Ik geniet daarom van de trainingen en alles wat ik op de toernooien meemaak.’
Schröder traint elke dag zowel fysiek als op de baan. ‘Mobiliteitstrainingen zijn enorm belangrijk om op hoge snelheid bepaalde patronen te kunnen rijden. Dit in combinatie met de krachttrainingen moet er voor zorgen dat ik steeds tienden van secondes sneller wordt. Het zijn kleine marges, maar dat is in de topsport altijd zo.’
Door alle gezondheidsuitdagingen waar hij voor heeft gestaan is Schröder naar eigen zeggen een van de mentaal sterkste spelers op de tour. ‘In mijn leven heb ik veel meegemaakt, waardoor ik goed kan relativeren. Op spannende momenten blijf ik stabiel. Ook bij een achterstand kan ik rustig blijven en het geloof houden om terug te komen in de partij. Waarbij mijn backhand misschien wel mijn sterkste slag is.’
Rolstoeltennis is voor Schröder inmiddels uitgegroeid van uitlaatklep naar topsport. Zo wil hij ook worden gezien. ‘Het is goed om stil te staan bij de beperking die er is, maar ik wil niet alleen het label hebben van gehandicapt. Ik ben net zo goed een topsporter als Djokovic. Wij rolstoeltennissers maken namelijk dezelfde uren. Als iemand dit verhaal leest en zichzelf herkent dan hoop ik dat hij of zij realiseert dat het altijd mogelijk is om te tennissen.’
